Det er i dag fem dagar sidan siste kur. Eg hadde laga meg nokre overmodige forventningar om at eg skulle komma meg litt kjappare denne gongen. Sist kur stal 10 av dei 14 dagane eg hadde å gå på.

Eg har prøvd å finna både psykisk og fysisk styrke, men hjernen min og kroppen min samarbeidar dårlig for tida. Kroppen nektar å gjera det hjernen ber om. Så dermed har sofaen blitt kompromisset.

Når ein likar seg best i fart, blir det til tider vondt å innsjå at eg må kapitulera. Veit så inderleg vel, at når gifta romsterar, både bør og skal eg roa meg heilt ned. Men så kjenner eg på alle forventningar, dei eg set til meg sjølv heile tida. Om at eg burde gått ut ein tur, eg burde rydda, eg burde tatt imot besøk, eg burde vore blidare og meir positiv.

Eg vil jo så gjerne, men må bere innsjå at eg ikkje kan styra dette med viljen min. Det er ikkje i viljen eg har kreft, det er i magen og dalstrøka innafor, og der romsterar cellegifta for fullt, med å drepa alle viltre kreftceller.

SEI DU FORSTÅR MEG

Sei du forstår meg

for eg treng å høyra

At du kviskrar desse orda i øyra:

Eg forstår deg

Sei du forstår meg

når eg ligg nede og klagar

Sei du forstår

at eg har mine gråe dagar

Sei du forstår

at eg ikkje manglar

vilje og mot

Men at alt no berre

er kaos og rot

Sei du forstår meg

når eg ser berre det svarte

Og ikkje finn fram

på vegen og kartet

Sei du forstår meg

når eg er ein redd

negativ pessimist

Sei du forstår

kvifor eg er så trist

Du ser eg snublar i mørke

du ser eg har smiletørke

Eg vil det då så inderleg vel

at du forstår meg

Men deretter kan du sei

dei forløysande orda

At alt vil gå bra

både med meg og jorda!